باشگاه کتابـدوستان : حال خوش خواندن

عنوان کتاب: در لب پرتگاه

نویسنده: گراتزیا دلددا

مترجم: بهمن فرزانه

نشر: ثالث

--------------------

گاوینا سولیس دختری از یک خانواده مرفه در دهکده ای به همراه خانواده اش زندگی می کرد.گاوینا یک برادر به نام لوکا داشت که ارتباطش با او خوب نبود . لوکا دائم الخمر بود. در نوجوانی برادرزاده یکی از کشیشان روستایشان به نام پریامو به گاوینا علاقمند شد. پریامو می خواست کشیش شود اما علاقه ای به این کار نداشت. و گاوینا را نیز از این موضوع مطلع کرد اما گاوینا دائما یک جدال درونی بین آموزه های مذهبی و تعصبات خانواده و جامعه با خواسته های دل خود داشت. دائما احساس گناه می کرد و از ارتباطش با پریامو نزد کشیش روستایشان اعتراف کرد. با سرزنش کشیش گاوینا تصمیم گرفت که دیگر با پریامو ارتباط نداشته باشد. با او سرد برخورد می کرد و با دوستش میکلا که از خانواده فقیری بود در این مورد صحبت می کرد. پریامو کشیش شد وگاوینا را فراموش نکرد. گاوینا بعد از چندین سال تقلا و کشمکش درونی بالاخره تصمیم گرفت ازدواج کند اما نه با پریامو!

فرانچسکو که دانشجوی پزشکی بود با مادرش در یکی از اتاق های خانه میکلا و پدرش ساکن بودند. فرانچسکو به گاوینا علاقمند شد و با هم ازدواج کردند و تصمیم گرفتند بعد از ازدواج به رم بروند. اما روز ازدواج آنها اتفاق بدی در دهکده افتاد که زندگی همه را تحت تاثیر قرارداد...

تعصب خشک و آزاددهنده مذهبی، شخصیت وسواس گونه ای از گاوینا نشان می­دهد که گاهی خواننده را می­آزارد.  لمس احساس خودآزاری شخصیت اول داستان این احساس را به آدم میدهد که مذهب دست عقل و عشق را بسته است در حالیکه اینطور نیست. کتاب قشنگی است و ترجمه خوبی هم دارد برخی جاها آقای فرزانه از اصطلاحات عامیانه جالبی استفاده می کند. مثلا چند جای کتاب به جای دنبال چیزی گشتن، یا رفتن، یا فرستادن از اصطلاح " عقب آن گشتن" یا " عقب آن فرستادن" استفاده کرده است.

قسمتهایی از کتاب:

از خداوند تقاضا کرد زجرش بدهد و نگذارد گناه بر وجودش غلبه کند. حاضر بود عزیزترین کسان خود را از دست بدهد و نگذارد گناه بر وجودش غلبه کند. دعا می­خواند و ناخن­های خود را بر کف دست می­فشرد و گاه پیشانی­اش را به لبه­ی سنگی پنجره می­کوبید... ماه بزرگ و غم انگیز در آسمان سرمه­ای رنگ صعود می­کرد، انگار عجله داشت هر چه زودتر خود را از کره زمین دور کند، از زمینی که مملو از بدبختی و خطاهای بشری بود.

چند روزی بود که دخترک تصور می کرد مرتکب عملی می­شود که مادرش آن را گناه کبیره می­نامید: به یک مرد فکر می­کرد. آن هم مردی که چیزی نمانده بود، سراپا به خداوند تعلق یابد.

.

.

.

یک طرف آن مقوای نازک، نام پریامو را خواند که با حروفی درشت و مشکی چاپ شده بود. در طرف دیگر دستخط او بود: " نامه­ی مرا بدون آنکه بازش کنی و بخوانی، برایم پس فرستادی. در جواب دو کلمه نوشته بودی: "مرا به حال خودم رها کن". همیشه همینطور کورکورانه مرا از خودت رانده­ای. بسیار خوب، تو را به حال خودت رها می­کنم. تو به قول خودت وفا نکردی ولی من سر قول خود ایستاده­ام. تو به سوی زندگی قدم برمی­داری و من به سوی مرگ. بله دارم می­روم تا به تو ثابت کنم فقط به خاطر تو زندگی می­کردم و بس. به سوگند تو ایمان داشتم. الوداع!

.

.

.

یک قدم اشتباه او را به آنجا می­کشاند. حال که به کلیسا نمی­رفت کار دیگری نداشت تا انجام دهد. فرانچسکو هم دوست نداشت او به بیمارستان بیاید و با بیماران صحبت کند. پس باید چه می­کرد؟ زنی بود ثروتمند، وقت بسیاری داشت و آزاد هم بود. اگر هر زن دیگری به جای او بود با آن همه امتیازات خود را سعادتمند به شمار می­آورد. اما او همچنان بی ­اراده به موعظه­ های عمومی کشیش خود فکر می­ کرد.

دوشنبه 1400/4/21